Ikapitong Sundang: Pansindi
ni Teodoro Felixberto
Ubos na ang posporong pali-palitong nasasayang
Sa pagsisindi sa iisang kandilang natutunaw
Sa gitna ng kuwarto, parisukat at sarado
Walang pintua’t abandonado
Samantala sa labas ay mga naglalambadang kapitbahay
Kasiyaha’t kaguluhan, kalaswaa’t kabanalan
Mahangin at maalinsangan
Lalo na sa lansangang nakakurus sa riles
Napupuno ng hagibis.
Pagdaka’y may dumating. Isang matandang ubanin
May dala-dalang lamparang sa sandali’y ibinaba
Sa madamong paligid ng bahay na may kandila
Sa burol. Hinunot ang maso sa tagiliran
Buong pusong ginawan ng pintuan ang bahay
Iregular na butas na masisilipan
Ng naghihingalong lalaki ng kandila
Labis nahihirapan, lawlaw na ang mukha’t
Parang inapakan.
“Anak,” bulong ng matanda. “Sa labas mo naman
Sindihan ang iyong kandila.”
Sinindihan. Sinindihan hindi na gamit ang posporo.
Gamit niya ay papel na isinuplong niya
Sa lampara ng matanda.
Napanday ang huling sundang.
At ang apoy ay masuyong inilapat sa mitsa ng
Kandilang halos mitsa na lang.
Namatay ang lalaki. Pinarangalan siya
Sa pagbibigay liwanag sa buong karimlan
Ng la tierra pobreza.
No comments:
Post a Comment