Ikapitong Sundang: Panayam
ni Luchie Maranan
Ipinatawag ka mula sa ‘yong paglalaba
Doon sa may hangganan ng ilog at bundok
Ipinakaon ka upang humarap muli sa kamera
At isalaysay ang kwentong di alam ng madla
Para ka na ring naghuhukay ng alaala
Mula sa putikang sinimulan nang tubuan ng damo
Pagka’t ilang buwan ding hinanap ang iyong kabiyak
Na nadako lamang sa kasukalan upang mangahoy
Maghanap ng kabute para sa hapunan
Walang malay na di na nya babakasing muli
Ang daang pabalik, di na niya tatawirin ang tubig
Bitbit ang bunga ng gubat, na isasalubong
Pauwi sa ‘yo.
At humarap ka nga sa mga tagapagbatid
Habang umaandar ang bidyo at listahan ng tanong
Luha mo’y di pa rin nasasaid
Iniigib mo ang dalamhati mula sa balon ng pighati
At mayamaya lamang ay hinugot mo ang
Matalim na salita na ipinukol, itinudla
Sa mga unipormadong salarin,
Paos na ang lalamunan, ngunit nagliliyab ang katanungan
“Sino sila para pumatay ng nanahimik na mamamayan?”
Batay sa huling balita, di haharap sa panayam
Ang mga tunay na salot sa kanayunan.
Abril 2011
No comments:
Post a Comment